Pak op, dat zwaard!

Hij was jong en getalenteerd - de beste zwaardmeester van het land. Niet bepaald bescheiden, maar ook niet overmoedig. Hij wist simpelweg dat hij het kon en dat zou hij niet ontkennen.

Op een dag, echter, kwam hij een formidabele tegenstander tegemoet. Een lange man met gitzwart haar daagde hem uit voor een duel. "Zonsondergang, de Oude Toren."

De jonge zwaardmeester ontmoette hem daar. Hij was gespannen, maar hij had vertrouwen in zichzelf. Hij liet zich niet intimideren door die veel te brede grijns en die nonchalante houding.

Het gevecht begon.
De zwaardmeester vloog op hem af, maar zijn aanval werd met gemak geblokkeerd. Nog een uithaal, nu naar zijn zij - de man stapte opzij.

Een schijnbeweging en dan recht op hem af: zijn zwaard werd opnieuw geblokkeerd en de lange man drukte hem tegen de grond met zijn zwaard. De jonge zwaardmeester viel bijna op zijn knieën, zijn armen trilden van de inspanning.

Toen voelde hij heel even de greep om zijn zwaard verslappen. De grijnzende man greep zijn kans: hij sloeg zijn zwaard weg, schopte de zwaardmeester in zijn maag en hield vervolgens zijn eigen zwaard tegen de keel van de verliezer.
"Ook de besten van ons kunnen neergaan."'

Jarenlang leefde de jonge zwaardmeester in onzekerheid. Hij durfde amper een zwaard aan te raken. Familie, vrienden, zelfs de koning van zijn land probeerden moed in hem te spreken, maar tevergeefs. De zwaardmeester was gebroken.

Vandaag ontvangt de zwaardmeester het zoveelste bericht van de koning. In de verzegelde brief staat het volgende geschreven:

"Jonge zwaardmeester,
Een vuile ridder heeft zich binnen mijn hof gewaagd en alle koninklijke ridders ten schande gemaakt. Hij wil de hand van mijn dochter. Ik heb hem beloofd die te geven wanneer hij al mijn ridders verslagen zou hebben en dat is hem gelukt. Ik kan niet anders dan mijn dochter weggeven aan de afschuwelijke man, tenzij jij mij kunt bijstaan als een mijner ridders. Ik geloof in je en zowel mijn dochter als het gehele koninkrijk rekent op je.
Houdt ons uit de kluwen van deze zwarte ridder!

                                                                            Uw Koning"

De jonge zwaardmeester weet dat hij zijn koninkrijk moet redden, ook al is hij zo bang om te verliezen. Dus hij trekt zijn harnas aan en bindt zijn haren vast. Onder zijn bed ligt een kist en uit deze pakt hij zijn zilveren zwaard.

Onzeker, maar dapper loopt de jonge zwaardmeester naar het kasteel.

***