Het begint wanneer je je ogen opent. Plotseling word je je bewust van wie je bent en waar je bent - en alle zorgen die je hebt, alle verwachtingen waaraan je moet voldoen.
Je staat op en kijkt op de telefoon. Je denkt, "waarom is iedereen toch zo vrolijk in de ochtend?" en je stapt uit bed.
Je kijkt in de spiegel. Er is weer een pukkel bij gekomen, de ene tiet hangt slapper dan de ander en je buik puilt uit over je pyjamabroekje. Je zoekt in de kast naar kleren - kleren die een keer niet al je imperfecties accentueren of te strak om je lijf zitten. Kleren die een keer perfect zijn.
Het duurt uiteindelijk te lang en je kiest maar voor een geel shirtje en blauw broekje die je twee dagen geleden ook al aangehad hebt. Binnen de kortste keren ben je alweer op school. Je praat met je vrienden. Je lacht. Je geniet.
Je vergeet alles, want daar komt de scheikundedocent met tien miljoen huiswerkopgaven; de Nederlands docente met haar oersaaie verhalen over poëzie; je wil je hoofd inslaan met een boek wanneer je al die intimiderende formules op het krijtbord ziet staan.
Maar toch: je hebt weer vaart in je leven. Al die toetsen, PO's, verjaardagsfeesten; de tandartsafspraken, de naschoolse activiteiten, de huiswerkoverhoringen; de stress wanneer je bijna te laat bent bij de les; de woede wanneer je onterecht moet nablijven. Er gaat geen dag voorbij waarop geen zak gebeurt en weet je, dat is wat het zo leuk maakt.
Want daar praat je dan weer over met je vrienden. Je klaagt of je lacht erom. Je scheldt en schopt, wanneer die heikneuter van een Daniël lacht om je leed (ook al lach je zelf even hard mee) of die trut van een Emma je koppelt aan de zoveelste jongen - of meisje, want gay zijn is helemaal oké.
Er gebeuren leuke dingen. Er gebeuren slechte dingen. Maar ze gebeuren op school en niet thuis op de bank.
No comments:
Post a Comment