Misschien leuk om naar te luisteren terwijl je dit leest. Het is gewoon te vinden op YouTube.
***
Was het de enorme kroonluchter? Of de glinstering van haar kledij? Of simpelweg de lach op haar gezicht die haar zo deed stralen?
En waar kwam die hitte vandaan? Was het hier benauwd door al die mensen die zo dicht op elkaar stonden? Of kwam het doordat ik zo lang met haar danste? Of was het simpelweg het vuur dat in mij oplaaide nu ik zo dichtbij haar was?
Ze vroeg me of we weg konden van hier.
Buiten in het maanlicht dansten we verder. Maar deze keer danste ze bij me vandaan en ik volgde haar terwijl ze me dieper door het doolhof leidde. Ik kon telkens slechts een glimp van haar witte jurk opvangen voor ze weer verdween en ik hoorde haar lach van alle kanten komen. Ze fluisterde mijn naam. En ik volgde gedachteloos. Totdat ze voorgoed verdween in de donkere mist. Die zich om mij begon te wikkelen. En me het zicht ontnam.
Ik zocht naar haar maar de mist was te dik. En er was een ander die me ten dans vroeg - de dans tot de dood.
Was het mijn toewijding? Of de gewenning? Of het duistere genot dat ik voelde terwijl ik met mijn zwaard door hun lichamen reet?
Waarom hoorde ik hun kreten niet? Waarom voelde ik niks van hun pijn? Waarom ging ik door tot er niets meer over was?
Waarom luisterde ik niet? Zelfs niet naar haar?
Ze waren me aan het testen. Ze wilden zien of hun koning zich aan zijn woord zou houden. Dat deed hij en toch zag hij verschrikking en afschuw in hun ogen. Hun eens zo geliefde koning was een monster geworden en ik moest kiezen: doorgaan als de man die zij zou haten of terugkeren tot mijn oude, zwakke zelf. Maar ik was toen te ver om me te laten stoppen door schuld en schaamte.
Dus ik versloeg mijn vijand, ten koste van mijn koninkrijk, en ik danste alleen over grauwe slagveld, onder de ontploffende maan, richting de zwarte mist. Denkend aan haar.
***
No comments:
Post a Comment